Camus kennen we in de eerste plaats als auteur van De Pest – een boek waarvan de verkoopcijfers twee jaar geleden geheel toevallig de hoogte in schoten – maar de Franse filosoof schreef ook zes toneelstukken.
In Caligula schetst Albert Camus een onverbiddelijk portret van de befaamde Romeinse keizer. De eerste versie van Caligula was klaar in 1939, na Wereldoorlog II volgden nog enkele aanpassingen en in ’45 ging het in première in Parijs. De hoofdstad was toen amper een jaar verlost van de Duitse bezetter en maakte alweer kennis met een bloeddorstige protagonist met dictatoriale trekjes.
Bijna tachtig jaar later blijkt Caligula – jammer genoeg – nog even relevant. We ontmoeten Caligula enkele dagen na de dood van zijn zus, die trouwens ook zijn minnares was. De Romeinse adel, de patriciërs, zijn ongerust over Caligula’s gemoedstoestand en hun zorgen zijn niet ongegrond. Het besef dat ‘mensen doodgaan en niet gelukkig zijn’, vereffent voor Caligula een
pad naar totale destructie. Het leven zoals het is, is niet langer voldoende dus drijft hij zichzelf en de wereld rondom hem tot het uiterste.
Hij haalt het bloed onder ieders nagels vandaan, regeert met willekeur en boezemt angst in bij zijn onderdanen. Dat in het volle besef dat zijn krankzinnige daden tot zijn eigen ondergang zullen leiden. Alsof hij die verwelkomt …
Regie: Shana Debusschere
Speeldata: 23/04 – 24/04 – 29/04 – 30/04
